In "All my patients have tales" neemt Jeff Wells ons mee op een verhalen trip langs zijn eerste jaren als pas afgestudeerde dierenarts. Hij start zijn parcours in South-Dakota, blikt nog even terug op de strijd die vooraf ging om in het tweede deel van het boek te eindigen in Colorado aan de voet van de Rocky Mountains.

Misschien is het wat hypocriet om te oordelen over de schrijfstijl van Wells, maar het boek neemt een valse start. Bij de eerste hoofdstukken is reeds duidelijk dat Wells geen James Herriot is, de schrijfstijl is niet echt vloeiend en je zou bijna het boek naast je neerleggen. Na de eerste twee hoofdstukken lijkt alles echter wat vloeiender te gaan en krijgen we een best aangename leeservaring.

Het boek is een bundeling van korte verhalen, op zich kan je dus perfect het boek openslaan en starten bij een willekeurig hoofdstuk... Ideaal dus voor de hardwerkende dierenarts met weinig tijd. Sommige verhalen zijn vertrouwd, andere zijn best wel verrassend. De territoriale waak kalkoenen was voor mij het grappigste, de duivelse kat op het aanrecht de leerrijkste. Dit laatst vernoemde hoofdstuk toont tevens aan dat dergelijke levensverhalen ook nuttig kunnen zijn voor collega dierenartsen. In dit hoofdstuk wordt Wells geconfronteerd met “Fred” een kat die niet zonder handschoenen kan worden aangepakt, Fred heeft een hekel aan spuitjes. Tijdens het huisbezoek herinnert dierenartsassistente Jenny een trucje dat ze tijdens haar studies gezien had... Als je een kat vooruitduwt is ze zo afgeleid door de beweging dat je makkelijk een injectie kan plaatsen. Nu iedere dierenarts heeft wel één of meerdere Fred poezen, in onze praktijk is “Audi” koning van het kattenrijk. We konden het dan ook niet nalaten om dergelijke techniek uit te proberen bij koning Audi... We haalden de bovenkant van Audi’s mandje en lieten de trotse eigenaar het mandje heen en weer schuiven over de onderzoekstafel... And behold! Buiten een protesterende grom bij het plaatsen van de inspuiting waren er dit maal voor het eerst geen krab- of bijtslachtoffers!

Kortom geen James Herriot, maar zeker de moeite waard om te lezen.

©driesdebruyn